Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëbërësit!
Një gomë e vogël e fillon bisedën duke e përshëndetur me selam një laps të bukur.
Goma: Si je, or miku im?
Lapsi: Unë nuk jam miku yt!
Goma: Përse më thua kështu?
Lapsi: Ngase të urrej.Goma: Po përse më urren?
Lapsi: Sepse ti e shlyen atë që unë e shkruaj.
Goma: Po unë i shlyej vetëm gabimet.
Lapsi: Çfarë pune ke ti, atëherë?
Goma: Unë jam gomë, kjo është puna ime.
Lapsi: Kjo nuk është punë.
Goma: Puna ime është po aq e dobishme sa edhe puna jote.
Lapsi: Gabohesh rëndë!
Goma: Përse?
Lapsi: Sepse ai që shkruan është më i mirë se ai që shlyen.
Goma: Ta shlyesh gabimin është sikur ta shkruash të saktën.
Lapsi heshti për pak çaste, pastaj ngriti kokën dhe tha: Të vërtetën e tha miku im.
Goma: Ende më urren?
Lapsi: Jo, nuk e urrej më atë që i shlyen gabimet.
Goma: Vërtet unë nuk e shlyej të vërtetën dhe të saktën.
Lapsi: Porse, unë të shoh që ti çdo ditë zvogëlohesh?
Goma: Po, për shkak se, sa herë që shlyej një gabim, unë sakrifikoj një pjesë të vetes sime.
Lapsi (thotë i pikëlluar): Po edhe unë gjithashtu zvogëlohem!
Goma (ngushëllon lapsin): Ne nuk mund t'i bëjmë dobi të tjerëve nëse nuk sakrifikojmë.
Lapsi (i gëzuar shprehet): Sa madhështore që je oj gomë dhe sa fjalë të bukura që thua!
Kështu, lapsi dhe goma u gëzuan shumë dhe jetuan së bashku si dy miq të vërtetë.
Atëherë, të nderuar, përse nuk e falënderojmë, duke i thënë "Allahu të shpërbleftë me të mira" atë që na i përmirëson gabimet dhe na udhëzon në rrugë të mbarë?!
Përktheu: Ulvi Fejzullahi
